در سال های ۲۰۰۶ و ۲۰۰۷ روند تکنولوژی از ساختن هسته های پردازشی بزرگ و پیچیده به سمت چندین هسته نسبتا ساده تر بر روی یک تراشه تغییر مسیر داد. در این دوران اولین پردازنده های چند هسته ای (عموما ۴ هسته ایی) در بازار عرضه شد. در سال ۲۰۱۰ بطور میانگین پردازنده ها ۱۰هسته پردازشی داشته و در سال ۲۰۱۶ این رقم به ۱۰۰هسته پردازشی رسیده است .مسلما پردازنده های با این تعداد هسته بالا برای کارهای پیچیده و عظیم پردازشی و یا کارهای با بار داده ای بالا مثل کارهای سرورهای اینترنت استفاده می شوند.
مسـاله مهمی که در اینجا باید به آن توجه کرد این است که این هسته ها نیاز به ارتباط داشتن و اشتراک داده و پیام بین یکدیگر دارند تا کار محول شده را بدرستی انجام دهند. در گذشته محبوب ترین روش ارتباط سیستم باس بود که طرفین ارتباط به نوبت و با کسب اجازه از داور باس آن را در اختیار می گرفتند و ارتباط خود را برقرار می کردند، اما با زیاد شدن هسته ها بار خازنی روی باس ها زیاد شده و تاخیر افزایش پیدا کرده بود و همچنین ارتباط همزمان چندین هسته با هم فراهم نبود. در اینجا بود که شبکه هایی مانند آنچه که در شبکه اینترنت مشاهده می کنیم با روتر های بسیار ساده تر به نام شبکه های روی تراشه (NoCs) به بازار آمدند……
ادامه مطلب در فایل زیر در دسترس می باشد.
